Οι ομπρέλες του Χερβούργου
Βάψε την κουζίνα τιρκουάζ. Έντονο. Όπως στην ταινία. Και μετά κάνε ότι έζησες ή περίμενε να ζήσεις έναν έρωτα όπως εκείνου. Σπαρακτικό. Μελό. Με πολλά φιλιά στα χέρια, κοιτάγματα βαθιά, με "σ΄αγαπώ" και "αγάπα με" και μεγάλες υποσχέσεις και όρκους αγάπης με όλη τη γλυκανάλατη επαναλαμβανόμενη αηδία μονογαμικής πιστής αγάπης. Κι όλο αυτό σε ένα περιβάλλον μιούζικαλ, όπου αυτή η ίδια η αγάπη μοιάζει στιγμές σαν να γελά με τον εαυτό της σχεδόν περιπαιχτικά με τη μουσική να πλαισιώνει το σύμπαν αυτής της πραγματικότητας. Κι εσύ θα το πιστέψεις. Δειλά στην αρχή, έπειτα μ΄ όλη σου την καρδιά θα θαυμάσεις θα ζηλέψεις λυσσαλέα αυτόν τον έρωτα. Θα κλάψεις για το χωρισμό τους, για την σκληρή τη μοίρα. Θα κλάψεις για ΄σένα, για τον έρωτα που έζησες και σε ισοπέδωσε ή για εκείνον που δεν έζησες. Και θα ακούγεται μονάχα η μουσική και τα πνιχτά σου δάκρυα με τον ήχο τους καθώς θα προσγειώνονται πάνω στο χέρι σου. Ωραία όλα αυτά. Στενάχωρα. Προβλέψιμα. Σχεδόν βαρετά. Και μετά τακ. Έρχεται και σε γαμάει από κάθε τρύπα της σάρκας σου. Η προδοσία. Η λήθη. Και έχει μείνει μονάχα η επαναλαμβανόμενη μουσική και τα νωπά ακόμα χέρια σου από τα δάκρυα που μάζευες τόση ώρα. Le Fin λέει στο πανί. " Μόνο στο σινεμά οι άνθρωποι πεθαίνουν από έρωτα". Και κάποιες φορές ούτε καν εκεί.
http://www.imdb.com/title/tt005845
Ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου