Το Άρωμα του ονείρου- Τομ Ρομπινς

Ο Παν είχε γίνει πια σαν φάντασμα, είπε η Λαλώ. Θα μπορούσες να δεις μέσα από το σώμα του πέρα για πέρα. Ο χτύπος της καρδιάς του δεν ήταν δυνατότερος από ενός σπουργιτιού. Τα σουραύλια του θα μπορούσαν να κάνουν ακόμα τα κοπάδια να κουνάνε ρυθμικά τα πόδια τους και το χνούδι στο λαιμό των χωρικών να ανατριχιάζει, αλλά του έλειπε και η δύναμη και η επιθυμία για να παίζει συχνά. Ο Παν συνέχιζε να επισκέπτεται τους ανθρώπους, κατά τα λεγόμενα της Λαλώ, ίσως και να συνέχιζε να το κάνει για πάντα, αλλά στη σύγχρονη εποχή μας δεν εμφανιζόταν την ημέρα, άμεσα και αυτοπροσώπως, αλλά στα όνειρά τους -σε ερωτικούς εφιάλτες- ή σε ξαφνικές κρίσεις τρόμου, εκείνους τους παροξυσμούς που κάνουν τους ανθρώπους να τσαλαπατάνε ο ένας τον άλλον χωρίς αιτία και λόγο και που δε μπορούν ούτε να εξηγήσουν ούτε να καταλάβουν. Μη έχοντας μια άμεση σχέση με τον Πάνα, οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι, ήταν απομονωμένοι από τα κοπάδια τους και τα σπαρτά τους, ξεκομμένοι από τον φυσικό κόσμο και πάνω απ' όλα ξεκομμένοι κι από τις ίδιες τους τις φυσικές παρορμήσεις. "Μη θλίβεστε μοναχά για τον Πάνα", είπε η Λαλώ με φωνή τσακισμένη όσο και η τσαγιέρα, "αλλά και για σας τους ίδιους".

ΕΜΠΡΟΣ 0-100

Στις 11/11/11 η Κίνηση Μαβίλη άνοιξε τις πόρτες του Θεάτρου Εμπρός σε ένα ανοιχτό κάλεσμα σε νέους καλλιτέχνες. Ένα 12ήμερο φεστιβάλ λαμβάνει χώρα το οποίο έχει ως στόχο να δείξει την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός χώρου αλληλεπίδρασης, και έρευνας γύρω από τις τέχνες.
Περισσότερα για την ενεργοποίηση του Θεάτρου Εμπρός

Το Θέατρο του Πανικού θα συμμετέχει στη βραδινή ζώνη του φεστιβάλ την Τετάρτη 16/11 παρουσιάζοντας την performance 0-100, προσπαθώντας να συμπυκνώσει τη ζωή ενός ανθρώπου σε 15' με βάση τους ήχους που αυτός ακούει.

Σύλληψη: Λύσανδρος Σπετσιέρης
Οργάνωση- Εργασία: Θέατρο του Πανικού
Επεξεργασία ήχων-μουσικής: Κωστής Φιορέτος
Χορός: Στέλλα Φωτιάδη

Η πτώση

(ζωγραφιά: Βασιλική Τζούτη)

Είμαι σε ελεύθερη διαρκή πτώση. Από όποιο κλαδί και να δοκιμάσω να πιαστώ, αργά ή γρήγορα σπάει από το βάρος της ορμής. Σπασμωδικές κινήσεις, πανικός. Το μόνο που απομένει είναι η πτώση, μόνο πτώση, τίποτε άλλο. Καρέ από ζωή προβάλλονται στα τοιχώματα. Κάποιες στιγμές έχω την ψευδαίσθηση ότι ζω, ο ίλιγγος με επαναφέρει στην πτώση. Αυτό όμως που από όλα με τρομάζει πιο πολύ είναι ότι ακόμα δεν έχει φανεί το τέρμα, ο πάτος, μόνο κενό. Δεν υπάρχει τέλος θαρρείς, κι όσο πέφτω τόσο πιο πολύ φοβάμαι, δε συνηθίζεται η πτώση, δε συνηθίζεται.

Γιάννης Κ.

Έβαλε τα δυνατά του.

Αδιαμφισβήτητα αυτή τη φορά έβαλε τα δυνατά του.

Τα έβαλε ανάποδα, ωστόσο.

Λ.

216 χρόνια πριν...

Denis Diderot


Για να αλλάξει μορφή το δραματικό είδος, δε θα ζητούσα παρά ένα πολύ ανοιχτό, πολύ απλωμένο θέατρο, όπου θα έδειχναν, όταν το θέμα του έργου το απαιτεί, μια μεγάλη πλατεία με τα γύρω της κτήρια, όπως το περιστύλιο ενός ανάχτορου, η είσοδος ενός ναού, χώρους διάφορους, μοιρασμένους με τέτοιο τρόπο που ο θεατής να ζει όλη τη δράση και αντίθετα να υπάρχει και ένα μέρος που να κρύβεται από τους ηθοποιούς.
Τέτοια ήταν ή θα μπορούσε να ήταν κάποτε η σκηνή για την τραγωδία του Αισχύλου  "Ευμενίδες"


Θα κάνουμε ποτέ κάτι παρόμοιο στα θέατρά μας; Ποτέ δε μπορούμε να δείξουμε παρά μόνο μία δράση ενώ στη φύση υπάρχουν σχεδόν πάντα πολλές ταυτόχρονα, που η συγκλίνουσα αναπαράστασή τους θα τις ενίσχυε αμοιβαία και θα μας προκαλούσε τρομακτικά εφέ.


Τότε θα τρέμαμε να πάμε σε ένα θέαμα, κι ωστόσο δε θα μπορούσαμε να εμποδίσουμε τον εαυτό μας να πάει. Τότε αντί για τις περαστικές μικροσυγκινήσεις, αυτά τα ψυχρά χειροκροτήματα, αυτά τα σπάνια δάκρυα στα οποία αρκείται ο ποιητής, το έργο του θα ανέτρεπε τα πνεύματα, θα έφερνε στις ψυχές την ταραχή και τον τρόμο και θα βλέπαμε αυτά τα τόσο πιθανά και τα τόσο λίγο πιστευτά φαινόμενα της αρχαίας τραγωδίας να ξαναζωντανεύουν μπροστά μας. 


Θα μαθαίναμε να συνδυάζουμε την παντομίμα με τον λόγο, να παρεμβάλλουμε μια σκηνή ομιλούσα και μια σκηνή βουβή ανακατωτά και να πετύχουμε αποτέλεσμα από αυτή τη συνένωση των δύο σκηνών.




Από το περιοδικό "Θέατρο", τεύχος 32, Μάρτιος - Απρίλιος 1973
Περισσότερα για τον Diderot