Τραγούδια από το δεύτερο όροφο

Ένας τεράστιος διάδρομος που καταλήγει σε μια πόρτα. Μεγάλη ανοιχτή και φωτεινή. Εκείνος κρέμεται από το σακάκι του εργοδότη του. Του τραβάει τα χαρτιά. Δε φωνάζει, δεν κλαίει, δεν, δεν, μόνο  λέει "εργάζομαι στην επιχείρηση 30 χρόνια". Δεξιά και αριστερά του πόρτες, μόνο πόρτες. Ίδιες, ολόιδιες, το ίδιο μισάνοιχτες, με το ίδιο μαύρο κοστούμι πίσω τους να κρυφοκοιτάζει, ανασαίνουν μαζί. Σωριάζεται στη μέση του διαδρόμου και οι πόρτες κλείνουν. Ταυτόχρονα. Το φως από την οροφή αντανακλάται στο δάπεδο και ενώ ο ένας άντρας κλαίει, ο άλλος κατευθύνεται με βήμα γοργό προς στην ανοιχτή πόρτα.
Και όλα αυτά τα βλέπεις από μια και μόνο ακίνητη κάμερα, ή μήπως μια ακόμη πόρτα;
Λεπτομέρεια, ακρίβεια και ομορφιά, σε όλο της το μεγαλείο.
"Ο γιος μου έγραφε ποιήματα μέχρι που τρελάθηκε"
"Ο Ιησούς Χριστός ήταν καλός άνθρωπος γι αυτό τον σταύρωσαν"
Κείμενο λακωνικό εικόνα μαγική.
Ο Roy Anderson έπλασε μια ταινία ποίημα, με πρωταγωνιστές καθημερινούς ανθρώπους εγκλωβισμένους σε μια πόλη που ερημώνει, σε σταθμούς τρένων, σε μποτιλιαρισμένους δρόμους. Η υποψία της καταστροφής και του θανάτου κυριαρχεί, το χρώμα είναι της μούχλας και το άρωμα της στάχτης.
Παντού και πάντα όμως υπάρχουν πόρτες. Πόρτες και παράθυρα που συνήθως οδηγούν σε άλλες πόρτες και σε άλλα παράθυρα. Όταν ένας άντρας κλαίει μετά το σεξ σε ένα ξενοδοχείο για ένα μπαστούνι του γκολφ, στο απέναντι κτήριο ένα φως ανάβει.

Περισσότερα για την ταινία εδώ
Το τρέιλερ της ταινίας εδώ

Ε.

Noviembre

Ξαναείδαμε αυτήν την τόσο όμορφη ταινία...




- Μισώ όταν το κοινό απλά κάθεται, ανίκανο να συμμετέχει ή να αλληλεπιδράσει. Πρέπει να κάνουν  κάτι, οτιδήποτε. Απλά κάθονται σαν αγάλματα. Θέλω να δω τον κόσμο να ανταποκρίνεται. Δεν ξέρω, κάπως.

- Πόσο παράξενο

- Τι;

- Πάντα μου άρεσε το θέατρο για τον αντίθετο λόγο

- Πρέπει να έρθεις με τον Ντανιέλ κι εμένα, όταν παίζουμε στους δρόμους

-Στο δρόμους; Αποκλείεται, όχι εγώ. Στο δρόμο αποκλείεται. Στο θέατρο ναι, σε μια ταινία... ακόμη και στην τηλεόραση που τη μισώ. Αλλά στο δρόμο όχι.

-Σε ένα θέατρο αλλά όχι στο δρόμο;

- Είναι διαφορετικά. Στο δρόμο οτιδήποτε μπορεί να συμβεί. Οι άνθρωποι αντιδρούν με απρόβλεπτους τρόπους. Σε ένα θέατρο το ακροατήριο ξέρει οτι υποδύεσαι, είναι λιγότερο απρόβλεπτο.

- Αυτό είναι το όλο θέμα όταν παίζεις στο δρόμο! Οι ίδιοι συνέχεια άνθρωποι βλέπουν θεατρικά έργα. Ο μόνος τρόπος να φτάσεις στους υπόλοιπους είναι να πας την παράσταση στους δρόμους.

- Καλά, θα δω


Η προηγούμενή μας ανάρτηση και περισσότερα σχετικά με την ταινία εδώ

Ο Παράλογος άνθρωπος- Το Θέατρο

Ο παράλογος άνθρωπος αρχίζει εκεί όπου ο άλλος τελειώνει, εκεί όπου, σταματώντας να θαυμάσει το παιχνίδι, το πνεύμα θέλει να πάρει μέρος σ' αυτό.
...
Ο ηθοποιός βασιλεύει στο φθαρτό. Απ' όλες τις δόξες, το ξέρουμε η δική του είναι η πιο εφήμερη.
...
Ο ηθοποιός επέλεξε λοιπόν την πολύμορφη δόξα, αυτήν που καθιερώνεται και που δοκιμάζεται. Βγάζει το καλύτερο συμπέρασμα από το ότι τα πάντα μια μέρα πεθαίνουν.
...
Τι το εκπληκτικό να βρίσκει κανείς μια δόξα φθαρτή, χτισμένη πάνω στις πιο εφήμερες δημιουργίες;
...
Ποτέ το παράλογο δεν απεικονίστηκε τόσο καλά και τόσο μακροχρόνια. Ποιον σύντομο δρόμο θα μπορούσες να ευχηθείς που να είναι τόσο αποκαλυπτικός, γι αυτές τις υπέροχες ζωές, γι αυτά τα τέλεια και μοναδικά πεπρωμένα που εξελίσσονται και σβήνουν ανάμεσα σε τοίχους για λίγες ώρες;
...
Αποδίδει λοιπόν εν αφθονία, όλους τους μήνες ή όλες τις μέρες, τούτη την τόσο μεστή αλήθεια, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα σ' αυτό που ένας άνθρωπος θέλει και σ' αυτό που είναι. Αποδεικνύει ως ποιο σημείο το φαίνομαι κάνει το είμαι, φροντίζοντας πάντα να το αποδώσει καλύτερα. Γιατί αυτό είναι η τέχνη του, να υποκρίνεται τέλεια να μπαίνει όσο πιο πολύ γίνεται σε ζωές που δεν είναι δικές του.
...
Θα πεθάνει σε τρεις ώρες με το πρόσωπο που έχει σήμερα. Πρέπει σε τρεις ώρες να νιώσει και να εκφράσει ένα ολόκληρο εξαιρετικό πεπρωμένο. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να χάσει τον εαυτό του για να τον ξαναβρεί. Σ' αυτές τις τρεις ώρες πηγαίνει ως το τέρμα του αδιέξοδου δρόμου που ο θεατής χρειάζεται ολόκληρη τη ζωή του για να τον διατρέξει.
...
Από τον παράλογο ήρωα, ο ηθοποιός κρατάει στη συνέχεια τη μονοτονία, τούτη τη μοναδική σιλουέτα, επίμονη, παράξενη και οικεία συνάμα, που την περιφέρει σε όλους τους ήρωες που υποδύεται.
...
Πως να μην καταδικάσει η εκκλησία το επάγγελμα του ηθοποιού; Αποστρεφόταν σε τούτη την τέχνη την αιρετική πολλαπλότητα των ψυχών, τη διαστροφή των συγκινήσεων, τη σκανδαλώδη έπαρση του πνεύματος που αρνείται να ζήσει ένα μόνο πεπρωμένο και ρίχνεται σ' όλες τις υπερβολές.
...
Έρχεται η ώρα που πρέπει να πεθάνει. Στη σκηνή και στη ζωή. Ό,τι έζησε είναι μπροστά του. Βλέπει καθαρά. Αισθάνεται ότι αυτή η περιπέτεια είναι συγκλονιστική και αναντικατάστατη. Ξέρει και μπορεί τώρα να πεθάνει. Υπάρχουν γηροκομεία για ηθοποιούς.

Ο Μύθος του Σίσυφου- Αλμπέρ Καμύ