Ένας τεράστιος διάδρομος που καταλήγει σε μια πόρτα. Μεγάλη ανοιχτή και φωτεινή. Εκείνος κρέμεται από το σακάκι του εργοδότη του. Του τραβάει τα χαρτιά. Δε φωνάζει, δεν κλαίει, δεν, δεν, μόνο λέει "εργάζομαι στην επιχείρηση 30 χρόνια". Δεξιά και αριστερά του πόρτες, μόνο πόρτες. Ίδιες, ολόιδιες, το ίδιο μισάνοιχτες, με το ίδιο μαύρο κοστούμι πίσω τους να κρυφοκοιτάζει, ανασαίνουν μαζί. Σωριάζεται στη μέση του διαδρόμου και οι πόρτες κλείνουν. Ταυτόχρονα. Το φως από την οροφή αντανακλάται στο δάπεδο και ενώ ο ένας άντρας κλαίει, ο άλλος κατευθύνεται με βήμα γοργό προς στην ανοιχτή πόρτα.
Και όλα αυτά τα βλέπεις από μια και μόνο ακίνητη κάμερα, ή μήπως μια ακόμη πόρτα;
Λεπτομέρεια, ακρίβεια και ομορφιά, σε όλο της το μεγαλείο.
"Ο γιος μου έγραφε ποιήματα μέχρι που τρελάθηκε"
"Ο Ιησούς Χριστός ήταν καλός άνθρωπος γι αυτό τον σταύρωσαν"
Κείμενο λακωνικό εικόνα μαγική.
Ο Roy Anderson έπλασε μια ταινία ποίημα, με πρωταγωνιστές καθημερινούς ανθρώπους εγκλωβισμένους σε μια πόλη που ερημώνει, σε σταθμούς τρένων, σε μποτιλιαρισμένους δρόμους. Η υποψία της καταστροφής και του θανάτου κυριαρχεί, το χρώμα είναι της μούχλας και το άρωμα της στάχτης.
Παντού και πάντα όμως υπάρχουν πόρτες. Πόρτες και παράθυρα που συνήθως οδηγούν σε άλλες πόρτες και σε άλλα παράθυρα. Όταν ένας άντρας κλαίει μετά το σεξ σε ένα ξενοδοχείο για ένα μπαστούνι του γκολφ, στο απέναντι κτήριο ένα φως ανάβει.
Περισσότερα για την ταινία εδώ
Το τρέιλερ της ταινίας εδώ
Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου