Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Θέατρο Του Πανικού 2013





















Μια ιδέα για το τι πρόκειται να παρουσιάσει το Θέατρο Tου Πανικού μέσα στο 2013


  • "Ο θάνατος του Αντονέλο" της Βιβής Πηνιώτη, από 10 Ιανουαρίου στο Τριανόν
  • "Lucky" της Στεφανίας Μαρμαγγέλου, από 1 Μαρτίου στο Booze Cooperativa
  • "Άμλετ- Oι νεκροθάφτες, Hamlet- The Clowns" βασισμένο στο έργο του William Shakespeare, από 6 Απριλίου στο Βeton 7
  • "Γιαξεμπόρε" του Λύσανδρου Σπετσιέρη, τον Μάιο σε δρόμους της Αθήνας

( Η φωτογραφία είναι του Άγη Θεοχαρόπουλου, από το δρώμενο "Φάντο και Λις- Μια πορεία μετανάστευσης" τον Ιούλιο του 2010)




Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012












Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό". Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας.

Χρόνης Μίσσιος


Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Πρόσκληση σε καλλιτέχνες από το Θέατρο του Πανικού








Το Θέατρο του Πανικού προσκαλεί δημιουργούς video art, animation αλλά και street artists να συμμετάσχουν στην εγκατάσταση-performance με τίτλο "Lucky" (βασισμένη στο έργο του Σ. Μπέκετ "Περιμένοντας τον Γκοντό") που θα πραγματοποιηθεί το Μάρτιο του 2013.
Οι δηλώσεις συμμετοχής θα ολοκληρωθούν τέλη Οκτώβρη.
Θα ακολουθήσει συνάντηση με τους συμμετέχοντες για αναλυτική περιγραφή της δράσης.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν με το Θέατρο του Πανικού στέλνοντας mail στο theatrotoupanikou@gmail.com
Υλικό από τις προηγούμενες δράσεις της ομάδας υπάρχει στην ιστοσελίδα μας
www.theatrotoupanikou.gr

(To σκίτσο είναι από την παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό που ανέβηκε την περίοδο 2006-2007 στο Salisbury Theatre σε σκηνοθεσία Αnatoly Antohin)


ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ





Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Βαρέθηκα






















Βαρέθηκα γιατί δεν έχω τη δύναμη να καταστρέψω τα πάντα και να φύγω.

Βαρέθηκα την κυρία Κατίνα από το Κολωνάκι, με το φανταχτερό και χιλιοφορεμένο, ίσως λέω, γουναρικό της, να περιφέρεται στους διαδρόμους των μουσείων κάνοντας θόρυβο φτήνιας.

Βαρέθηκα αυτή, και το σκυλάδικο που κουβαλάει μέσα της από την απαίδευτη γενιά της, όταν κάποιος μπάρμπας της φορώντας το κοντό μοναδικό παντελονάκι του άρπαζε μανιακά τον πλούτο σαν απο εκδίκηση και τώρα έτσι εκδικητικά αρπάζει θέσεις, αξιώματα και την τέχνη, αυτή την κακομοίρα πόρνη που όταν βλέπει χρήμα ανάβει και πάει με τον όποιο τυχόντα.

Βαρέθηκα τη γκρίνια της γειτονιάς και τα "που πάμε", το παχύσαρκο πείσμα της που φαντάζει μεταστατικός καρκίνος για τους άτυχους σπόρους που θα ξεπεταχτούν στα σπίτια και στους δρόμους της.

Βαρέθηκα τους διανοούμενους τους λογοτέχνες και τους καλλιτέχνες, που ασφαλίζονται και εξασφαλίζονται με συμβόλαια, που κατεβάζουν τα ρολά και περιμένουν να περάσει η μπόρα μα σηκώνουν ψηλά τη γροθιά τους, οδηγητές και συνοδοιπόροι.

Βαρέθηκα τη νωχελική ματιά σου, να με κοιτάει άδεια χωρίς ιδανικά μα στερημένα, σα σκύλος που θέλει ένα ξεροκόμματο για να ζήσει, αγάπης, ελπίδα, έρωτα, ό,τι να 'ναι.

Βαρέθηκα εμένα που ξεχνώ πως είσαι άνθρωπος.

Και πάλι λέω βαρέθηκα γιατί δεν έχω τη δύναμη να πυρπολήσω τα σπίτια, τις εκκλησίες και τους δρόμους, τα γραφεία και τα εργοστάσια, εσένα και εμένα, τον κόσμο όλο και να φυτρώσει ο νέος σπόρος. 

 Λ.Σ.

(Το έργο είναι της Αμαλίας Θεοδωροπούλου )


Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Ηρωικαί έξοδοι







α) Μυστήριο

Βγαίνοντας απ τη ζεστή μήτρα
παλλόμενος και ζωικός
με μάτια κλειστά στο ηλεκτρικό φως του χειρουργείου
βιώνεις την πρώτη στιγμή που κρίνεσαι στο φως
Για μένα ήταν άρνηση, κλάμα, φόβος
Γύρισα τα χέρια μου στη μάνα
Με κοίταξε, μετά χαμογέλασε με δάκρυα και κοιμήθηκε
Κι ο πατέρας, το πρώτο φιλικό χαμόγελο
Κι ο γιατρός, ο σύνδεσμος του εντός και του εκτός
Κι αν κρίνεσαι μέσα στη μήτρα,
ωστόσο κάποια πράγματα τα έχεις ακόμα μυστικά
Στο φως πρέπει να αντιδράσεις, να προφτάσεις, να ικανοποιήσεις
Ένας τοκετός είναι πάντα ο Σωτήρας μας
Μια μάνα η Παναγιά


β) Το κτήνος

Το κτήνος ακόμα ήταν θεόρατο
Για το κτήνος τότε ήσουν αόρατος
Όλα τα βρέφη είναι ανώνυμα
δίχως ταυτότητα και ρίζες, μυστήρια
Ήμουνα τότε τυχερός
για δεν ανάσαινα κρυμμένος σε φάτνη
ο Ηρώδης τα χρόνια εκείνα κοιμόταν

Στέφανος Παΐζης

(στην εικόνα πίνακας του Ιερώνυμου Μπος)




Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Είχα



 


Είχα μια ψυχή
                                          Είχα ένα κεφάλι
έπιανε αέρας
                                          έπαιζα
έφευγε
                                          του έκοβα τα μαλλιά
Έπεφτε κάτω
                                          του έβαφα τα μάτια
Έπεφτα κι εγώ
                                          Το άδειαζα
Με πατούσαν
                                          Το γέμιζα

Ε.

(η φωτογραφία είναι του Sebastiao Salgado)

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Πόνημα





Μέλημά μου να αμελώ
να μελώ
να μην ξέρει κανείς μα να καίγομαι
να φοβάμαι
να πενθώ

Μάθημά μου να θυμώ
να μιλώ
να μιλάνε αυτοί μα να λίγομαι
να θυμάμαι
να ανθρωπώ

Πόνημά μου να πονώ
να ποινώ
να κρατώ αγκαλιά να φυλακίζομαι
να φυλακώ
να ελευθερώ



E.

(Ζωγραφιά: Βασιλική Τζούτη)


Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Γιορτή στο Quilombo!
























Το Θέατρο Του Πανικού έγινε 2 χρονών και γιορτάζει το Σάββατο 24 Μαρτίου στο Quilombo. Στο χώρο θα προβάλλονται βίντεο της ομάδας, θα υπάρχει πλούσιος μπουφές και φτηνά ποτά!
Μαζί μας έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε τους:

Empty Frame
           
Quiet Pliz
          
Musica Mista
           
                                   Το live ξεκινάει στις 22:00
                  Είσοδος ελεύθερη
                        Quilombo Σερβίων 10 και Λεωφόρος Αθηνών, Ακαδημία Πλάτωνος
                                                                      Δείτε τον Χάρτη

Το Θέατρο του Πανικού ευχαριστεί θερμά τις μπάντες για τη συμμετοχή τους.



Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Λίγα λόγια για την παράσταση- Ο θάνατος του Αντονέλο



Προσπαθούμε να προσεγγίσουμε δύο κόσμους. Ο πάνω είναι ευθύς και απόλυτος. Οι κινήσεις του ευθύγραμμες και συγκεκριμένες. Ο κάτω είναι καμπύλος. Στον πρώτο οι άνθρωποι είναι δεμένοι με το πεπρωμένο τους, εγκλωβισμένοι στην πίστη τους, σ΄ αυτό που θεωρούν θείο, ο άντρας το δημιουργό, η γυναίκα τη ζωή. Αυτός είναι εγκλωβισμένος με τη θέλησή του, αυτή όχι. Ο Αντονέλο είναι ο πατριώτης, εκείνος που φορώντας το χάρτινο σύμβολο, υποτάσσεται στο ρόλο που του επιβλήθηκε μέχρις ότου ταπεινωμένος βγαίνει από τη λήθη του, απογυμνώνεται από το μεγαλείο του και παρακολουθεί την πτώση του, το θάνατό του.  Η Σεσίλια λαχταράει να ζήσει αλλά ματαιοδοξεί. Επιθυμεί κάτι άλλο, καλύτερο, μεγαλύτερο από αυτό που έχει ή θα μπορούσε να έχει και η τιμωρία της είναι η αιώνια μοναξιά. Δεμένοι άνθρωποι, ο καθένας για διαφορετικό λόγο παλεύουν να ξεφύγουν από διαφορετικούς εχθρούς και τα καταφέρνουν αλλά μονάχα για να επιβεβαιώσουν αυτό που τους είναι γραφτό.
Στην απόλυτη γαλήνη των πέντε αιώνων του ζωγραφικού έργου έρχεται να διεισδύσει ύπουλα και δυναμικά το φίδι/σκουλήκι της αμφιβολίας. Οι δύο ήρωες σταδιακά ολοένα και περισσότερο αρχίζουν να αμφισβητούν τα δεδομένα και να καταβάλλονται από πάθη. Αρχίζουν να συνομιλούν με τη φύση τους την ανθρώπινη. Με πλάσματα του κάτω κόσμου που διαρκώς και αέναα ζουν και πεθαίνουν. Αυτοί , οι του κάτω κόσμου είναι βουτηγμένοι στη λάσπη της ηδονής, του κόπου, της αγωνίας για έρωτα, του αγώνα για αναπαραγωγή. Χαμογελούν με ένα χαμόγελο μηχανικό σαν ένα αόρατο χέρι να τραβάει με μαγκούρα τις άκρες των χειλιών τους. Κινούνται στατικοί ωστόσο στο ελάχιστο όριο του χώρου που τους παραχωρήθηκε. Μπρος πίσω, μπρος πίσω, σπασμωδική κίνηση, να γεννηθείς, να ζήσεις, να πεθάνεις για να ξαναγεννηθείς. Πάρε-δώσε-σκάβε-φύτρωνε. Προπάντων χαμογέλα.
Όταν τελικά ο Αντονέλο και η Σεσίλια απογυμνώνονται από ότι θείο τους είχε  προσδώσει η αιώνια ακινησία και το χέρι του ζωγράφου, εμφανίζεται το ον με τα λευκά ρούχα. Πάνω από όλους, πιο ψηλά από τα πάθη και τις επιθυμίες, πιο πέρα από τον μικρόκοσμο των ανθρώπινων υπάρξεων, η συντηρήτρια, αποφασισμένη και αδυσώπητη, εκτελεί το χρέος της. Επαναφέρει τους ήρωες στην πραγματικότητα που από δω και εμπρός θα υφίστανται: ο Αντονέλο νεκρός και η Σεσίλια μόνη.

Βάσω Τζούτη






Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

George Gaudi live at six d.o.g.s.








Γνώρισα τον Γιώργο Γουδή την περίοδο που δούλευε νύχτα ως μουσικός και μελετούσε μανιωδώς πιάνο. Λίγα χρόνια αργότερα τον πέτυχα κάπου στο διαδίκτυο ως Gaudi και με κέρδισε αμέσως. Ευκαιρία να τον ακούσω ζωντανά για πρώτη φορά είχα ένα βράδυ μάλλον φθινοπωρινό στο six d.o.g.s. παρέα με τους αγαπητούς Empty Frame. Τότε όπως και τώρα η συναυλία είχε ανοίξει με το πολύ αγαπημένο μου Russian Dance του Tom Waits και ένιωσα σαν να ανοίγει μια τεράστια βαριά ξύλινη πόρτα με σίδερα και σύρτες. Ανάσανα, χαμογέλασα, ακούμπησα σε έναν τοίχο και το υπόλοιπο live πέρασε από πάνω μου σα ζεστό νεράκι.
Δεν ξαφνιάστηκα καθόλου λοιπόν όταν τώρα, μετά από λίγους μήνες, έμαθα για την κυκλοφορία του πρώτου του album με τίτλο Millionaire από την Archangel music και την παρουσίασή του στο six d.o.g.s.
Ο κόσμος δεν άργησε να γεμίσει το χώρο και όλοι έδειχναν να απολαμβάνουν τη συναυλία, να υποδέχονται με ενθουσιασμό τα τραγούδια του Gaudi και οι πιο διαβασμένοι να σιγοτραγουδούν τους στίχους! Η μπάντα πολύ δεμένη και όμορφα ετερόκλητη με το βαρύτονο σαξόφωνο ανοίκειο να ξεχωρίζει. Οι εμπνευσμένες διασκευές από τις επιρροές της μπάντας ανάμεσα από τα ολοκαίνουρια τραγούδια του δίσκου δημιουργούσαν το οικείο περιβάλλον που χρειάζεται κανείς για να αφεθεί, να κλείσει τα μάτια και να θυμηθεί. Γιατί όποιος δε θυμάται έναν εφηβικό έρωτα ακούγοντας το Where the wild roses grow, θα έχει σίγουρα μια αντίστοιχη μνήμη από το Henry Lee ή το The killing time (του οποίου η διασκευή είναι παρεμπιπτόντως πολύ πολύ πετυχημένη, ακούστε την εδώ.) Φυσικά από μια μπάντα με δυο σαξόφωνα ένα άλτο κι ένα βαρύτονο δε θα μπορούσαν να λείπουν jazz standards. Έφυγα μετά το In the mood για να προλάβω το μετρό με γοργό σχεδόν χορευτικό βηματισμό και για μια ακόμη φορά ήθελα να φωνάξω: Ζήτω οι συναυλίες! Πάντα τέτοια!

Επισκεφθείτε τον George Gaudi στο my space στο Jumping fish
Επίσης τα λέει πολύ ωραία σ'αυτή τη συνέντευξη.



Ε.






Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012




















Κάθε βράδυ πέφτω και κάθε πρωί σηκώνομαι
ίσως με βοηθάει αυτή η σκέψη
η βεβαιότητα του πεσίματος που ξέρω οτι θα έρθει πάλι
κάθε βράδυ νιώθω τεράστια μέσα μου
δε χωράω
θέλω να βρω μια χαραμάδα
μια σχισμή
και να δραπετεύσω απο αυτό το μικρό δοχείο
Κάθε βράδυ νιώθω το κεφάλι μου να μεταμορφώνεται σε κεφάλι ελέφαντα
και το μόνο που μπορώ να κάνω με την τεράστια προβοσκίδα μου
είναι να πιω μερικές σταγόνες κρασί
Κάθε βράδυ νιώθω το σώμα μου να αλλάζει και να παίρνει το σχήμα ερπετού
να προσπαθώ να συρθώ και να μπορώ μονάχα με την πλάτη
όταν νυχτώνει η φαντασία μου οργιάζει
με φοβάμαι
δε με αναγνωρίζω


T.



Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

"Ο Θάνατος του δημιουργού"- Δυο κείμενα για την έκθεση






















"Τι είναι όλο αυτό αν ο δημιουργός είναι ένα ψέμα; Κι εμείς; Εδώ; Ακίνητοι μέχρι τώρα; Να υπηρετούμε ποιον; Ποιον σκοπό; Πως βρεθήκαμε εμείς εδώ; Τι κάνουμε; Τι είμαστε εμείς;"
Οι ήρωες ενός ζωγραφικού έργου ζωντανεύουν για να θέσουν τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς τους, στο κείμενο της Βιβής Πηνιώτη "Ο θάνατος του Αντονέλο".
Οι δικές μας προσεγγίσεις και ερμηνείες του έργου κρίναμε απαραίτητο να επεκταθούν από εκείνες σύγχρονων δημιουργών που με τα δικά τους πλαστικά μέσα θα αναρωτηθούν και θα απαντήσουν ενδεχομένως στα ζητήματα που θίγονται τόσο μέσα από το κείμενο όσο και από τον τρόπο που επιλέξαμε να το αποδώσουμε.
Προέκυψε λοιπόν μια συνάντηση: Του δικού μας κόσμου, του θεατρικού, με εκείνον των πλαστικών τεχνών. Δεκαεφτά νέοι δημιουργοί, φοιτητές της ΑΣΚΤ, παρακολουθώντας πρόβες και παρουσιάσεις της ομάδας, δημιούργησαν μια σειρά από έργα με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί από κοινού ένας δόκιμος διάλογος μεταξύ των εκφραστικών μας μέσων. Στόχος μας τελικά δεν είναι τόσο η παράθεσή τους- των μέσων μας- όσο η από κοινού παρουσία και έκθεση της οπτικής μας για το πως εισπράττουμε και βιώνουμε καίρια ζητήματα της πραγματικότητάς μας που θίγονται στο θεατρικό κείμενο.
Επιχειρούμε μια επικοινωνία: να συνυπάρξουν κυρίως οι άνθρωποι. Αυτό είναι που προσπαθήσαμε.
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ


Πεθαίνει ποτέ στα αλήθεια ο δημιουργός; Υπάρχει ζωή και φως πίσω από την πλασματική ακινησία της ύλης ενός εικαστικού έργου; Μέσα από αυτά τα ερωτήματα γεννιούνται τα έργα δεκαεφτά νέων καλλιτεχνών, φοιτητών της ΑΣΚΤ που εμπνέονται εικαστικά από το θεατρικό έργο " Ο θάνατος του Αντονέλο", οικειοποιούνται τις κρυφές πτυχές των χαρακτήρων του και καταθέτουν ο καθένας με τα δικά του πλαστικά μέσα το προσωπικό του βίωμα από τη συνομιλία θεάτρου και εικαστικών τεχνών.
Μαρτυρίες λοιπόν που καθρεφτίζουν τη δική τους καλλιτεχνική ταυτότητα, σε συνεύρεση με την ευαισθησία, τη δύναμη και την ορμή της θεατρικής ομάδας, σε ένα ανοιχτό και εκφραστικό διάλογο στο χώρο του Beton7. Ένα αποτέλεσμα προβληματισμού, εσωτερικών διαδρομών στον ανθρώπινο ψυχισμό μέσα από αισθήματα εγκλωβισμού και απελευθέρωσης, εσωτερικών εμμονών, μιας πάλης σκιάς και φωτός σε υπαρξιακό επίπεδο.

Ύλη και έννοιες, καταθέτουν τον καρπό αυτής της ζεστής και γόνιμης συνεργασίας των δυο ομάδων.

ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ


Η έκθεση λαμβάνει χώρα στο Beton7 και διαρκεί από τις 8 έως και τις 14 Φεβρουαρίου.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ


Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ο Θάνατος του Αντονέλο

























Σκοπός μας δεν είναι ούτε η κουβέντα, ούτε η βόλτα, ούτε η παρέα. Βρισκόμαστε εδώ για να υπηρετούμε τον δημιουργό και το έργο του, ετούτο τον εξαίσιο πίνακα, το μοναδικό έργο τέχνης, ετούτο το αριστούργημα. Πάψε πια να σκέφτεσαι και απόλαυσε τούτο το προνόμιο! Εκπληρώνουμε στο απόλυτο το σκοπό της ύπαρξής μας. Χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε τίποτα! Οποία ευδαιμονία! Όλα έχουν ήδη γίνει από εκείνον και πόσο περίτεχνα! Μην βασανίζεις το μυαλό σου με ανόητα ερωτήματα. Μην επιθυμείς πράγματα που μόνο να σου στερήσουν μπορούν αυτά που ήδη σου έχουν χαριστεί γενναιόδωρα από εκείνον: αιωνιότητα... σταθερότητα... τάξη... τελειότητα...



Από το έργο της Βιβής Πηνιώτη "Ο Θάνατος του Αντονέλο"
Από τις 3 Φεβρουαρίου στο Beton7 από το Θέατρο Του Πανικού

Στα πλαίσια της παράστασης, δεκαεφτά φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών εκθέτουν έργα τους, από τις 8 έως τις 14 Φεβρουαρίου, στον εκθεσιακό χώρο του Beton7.

Το έργο της φωτογραφίας είναι της Αγγελικής Λόη.




Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

13/01/2012 αίθουσα αναμονής





(Edvard Munch)



και αδημονώ. και περιμένω. και με ανυπομονησία στέκομαι. και καρτερώ. και ματαιοπονώ. και σκορπίζομαι. και κομματιάζομαι. και διαλύομαι. και εξαφανίζομαι. και ανασυγκροτώ εμένα και τα αλλοιωμένα θρύψαλα του εαυτού που είχα. και φτιάχνω το κακοφορμισμένο κολάζ του εαυτού. και αναζητώ μέσα σε αυτό το αλλόκοτο δημιούργημα επιθυμίες. όχι όνειρα. επιθυμίες. την επιθυμία. μία είναι. πάντα μία. αυτή η κινητήριος δύναμη. αυτή η ζωή και ο θάνατος μαζί. τον έρωτα. το πήδημα. την αγκαλιά. το ξέσκισμα. τη ζεστασιά του κορμιού. τον άλλο. τον ξένο. τον ανοίκειο. αυτόν τον πολυπόθητο. τον πεπερασμένο στο χρόνο. τον αιώνιο. αυτόν τον πανταχού παρών. τον απόλυτο. τον αδηφάγο. τον ψεύτη. τον προδότη. δεν είναι εδώ. κι όταν τον αντικρίζω μοιάζει αλλόκοτος σαν τον κόσμο που του 'φτιαξα για να κατοικεί μέσα. παράλογος. βίαιος. μάταιος. μα πάνω απ' όλα μάταιος αδιαφορώντας για τη ματαιότητά του. αυθύπαρκτος. ναρκωμένος. υπέροχος. ηδονικός. οδυνηρός. άξιος κάθε αναμονής. σ' αγαπώ και τα σ' αγαπώ διαλύονται μόλις βγαίνουν απ' τα χείλη. δεν πειράζει. λέξεις είναι τίποτε άλλο.

Ρ.



Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

To λιμάνι της Χάβρης- Άκι Καουρισμάκι







Μια ιδιοκτήτρια μπαρ, ο άντρας της οποίας πέθανε στη φυλακή, φροντίζει τους θαμώνες της σαν να 'ναι παιδιά της, ένας παλαίμαχος 60χρονος ροκάς αποφασίζει να ξανατραγουδήσει μόνο όταν επιστρέφει το (60χρονο επίσης) κορίτσι του και ο Μαρσέλ Μαρξ παρότι λούστρος απολαμβάνει κάθε βράδυ το φτωχό πλην μεγαλοπρεπές δείπνο του φροντισμένο απο την αγαπημένη του Αρλετί. Όλοι έχουν πίσω τους μια πικρή ιστορία και όλοι τους υποφέρουν τα βράδια από σκοτεινές σκέψεις. Κρύβουν όμως μέσα τους ένα παιδί και ξέρουν. Ξέρουν πως πρέπει να το σώσουν, να το φροντίσουν, να το ελευθερώσουν. Και όταν αυτό πετύχει η Αρλετί θα φορέσει το κίτρινο φουστάνι και σαν απο θαύμα κανείς δε θα πεθάνει.

Η ταινία παίζεται στο Άστυ και είναι υπέροχη.
Για περισσότερα, δοκιμάστε εδώ

Ε.


Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012


Ο γερο Σάντσο έστριψε ακόμη ένα τσιγάρο.
Αυτή η κολασμένη ζέστη πνίγεται στο σταφιδιασμένο του κορμί
Κάνω έγκληση στο θεό του για ξεκούραση των μάταιων αναζητήσεών του.
Κάθε του ρυτίδα ένα κομμάτι ιστορίας,
Αισθάνεται τόσο βαρύς,
στο σβέρκο του σα να κάθονται όλοι οι πρόγονοί του,
τα όνειρά τους,
οι προσδοκίες τους.
Κουράστηκα πατέρα
Που είναι τα χρώματα που έβλεπα κάποτε πατέρα
Που είναι η ομορφιά μου
                                                                                    Μαράθηκα

                                                                                   Λ.