Βαρέθηκα γιατί δεν έχω τη δύναμη να καταστρέψω τα πάντα και να φύγω.
Βαρέθηκα την κυρία Κατίνα από το Κολωνάκι, με το φανταχτερό και χιλιοφορεμένο, ίσως λέω, γουναρικό της, να περιφέρεται στους διαδρόμους των μουσείων κάνοντας θόρυβο φτήνιας.
Βαρέθηκα αυτή, και το σκυλάδικο που κουβαλάει μέσα της από την απαίδευτη γενιά της, όταν κάποιος μπάρμπας της φορώντας το κοντό μοναδικό παντελονάκι του άρπαζε μανιακά τον πλούτο σαν απο εκδίκηση και τώρα έτσι εκδικητικά αρπάζει θέσεις, αξιώματα και την τέχνη, αυτή την κακομοίρα πόρνη που όταν βλέπει χρήμα ανάβει και πάει με τον όποιο τυχόντα.
Βαρέθηκα τη γκρίνια της γειτονιάς και τα "που πάμε", το παχύσαρκο πείσμα της που φαντάζει μεταστατικός καρκίνος για τους άτυχους σπόρους που θα ξεπεταχτούν στα σπίτια και στους δρόμους της.
Βαρέθηκα αυτή, και το σκυλάδικο που κουβαλάει μέσα της από την απαίδευτη γενιά της, όταν κάποιος μπάρμπας της φορώντας το κοντό μοναδικό παντελονάκι του άρπαζε μανιακά τον πλούτο σαν απο εκδίκηση και τώρα έτσι εκδικητικά αρπάζει θέσεις, αξιώματα και την τέχνη, αυτή την κακομοίρα πόρνη που όταν βλέπει χρήμα ανάβει και πάει με τον όποιο τυχόντα.
Βαρέθηκα τη γκρίνια της γειτονιάς και τα "που πάμε", το παχύσαρκο πείσμα της που φαντάζει μεταστατικός καρκίνος για τους άτυχους σπόρους που θα ξεπεταχτούν στα σπίτια και στους δρόμους της.
Βαρέθηκα τους διανοούμενους τους λογοτέχνες και τους καλλιτέχνες, που ασφαλίζονται και εξασφαλίζονται με συμβόλαια, που κατεβάζουν τα ρολά και περιμένουν να περάσει η μπόρα μα σηκώνουν ψηλά τη γροθιά τους, οδηγητές και συνοδοιπόροι.
Βαρέθηκα τη νωχελική ματιά σου, να με κοιτάει άδεια χωρίς ιδανικά μα στερημένα, σα σκύλος που θέλει ένα ξεροκόμματο για να ζήσει, αγάπης, ελπίδα, έρωτα, ό,τι να 'ναι.
Βαρέθηκα εμένα που ξεχνώ πως είσαι άνθρωπος.
Και πάλι λέω βαρέθηκα γιατί δεν έχω τη δύναμη να πυρπολήσω τα σπίτια, τις εκκλησίες και τους δρόμους, τα γραφεία και τα εργοστάσια, εσένα και εμένα, τον κόσμο όλο και να φυτρώσει ο νέος σπόρος.
Λ.Σ.
(Το έργο είναι της Αμαλίας Θεοδωροπούλου )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου