Γνώρισα τον Γιώργο Γουδή την περίοδο που δούλευε νύχτα ως μουσικός και μελετούσε μανιωδώς πιάνο. Λίγα χρόνια αργότερα τον πέτυχα κάπου στο διαδίκτυο ως Gaudi και με κέρδισε αμέσως. Ευκαιρία να τον ακούσω ζωντανά για πρώτη φορά είχα ένα βράδυ μάλλον φθινοπωρινό στο six d.o.g.s. παρέα με τους αγαπητούς Empty Frame. Τότε όπως και τώρα η συναυλία είχε ανοίξει με το πολύ αγαπημένο μου Russian Dance του Tom Waits και ένιωσα σαν να ανοίγει μια τεράστια βαριά ξύλινη πόρτα με σίδερα και σύρτες. Ανάσανα, χαμογέλασα, ακούμπησα σε έναν τοίχο και το υπόλοιπο live πέρασε από πάνω μου σα ζεστό νεράκι.
Δεν ξαφνιάστηκα καθόλου λοιπόν όταν τώρα, μετά από λίγους μήνες, έμαθα για την κυκλοφορία του πρώτου του album με τίτλο Millionaire από την Archangel music και την παρουσίασή του στο six d.o.g.s.
Ο κόσμος δεν άργησε να γεμίσει το χώρο και όλοι έδειχναν να απολαμβάνουν τη συναυλία, να υποδέχονται με ενθουσιασμό τα τραγούδια του Gaudi και οι πιο διαβασμένοι να σιγοτραγουδούν τους στίχους! Η μπάντα πολύ δεμένη και όμορφα ετερόκλητη με το βαρύτονο σαξόφωνο ανοίκειο να ξεχωρίζει. Οι εμπνευσμένες διασκευές από τις επιρροές της μπάντας ανάμεσα από τα ολοκαίνουρια τραγούδια του δίσκου δημιουργούσαν το οικείο περιβάλλον που χρειάζεται κανείς για να αφεθεί, να κλείσει τα μάτια και να θυμηθεί. Γιατί όποιος δε θυμάται έναν εφηβικό έρωτα ακούγοντας το Where the wild roses grow, θα έχει σίγουρα μια αντίστοιχη μνήμη από το Henry Lee ή το The killing time (του οποίου η διασκευή είναι παρεμπιπτόντως πολύ πολύ πετυχημένη, ακούστε την εδώ.) Φυσικά από μια μπάντα με δυο σαξόφωνα ένα άλτο κι ένα βαρύτονο δε θα μπορούσαν να λείπουν jazz standards. Έφυγα μετά το In the mood για να προλάβω το μετρό με γοργό σχεδόν χορευτικό βηματισμό και για μια ακόμη φορά ήθελα να φωνάξω: Ζήτω οι συναυλίες! Πάντα τέτοια!
Επισκεφθείτε τον George Gaudi στο my space στο Jumping fish
Επίσης τα λέει πολύ ωραία σ'αυτή τη συνέντευξη.
Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου