Ο Παν είχε γίνει πια σαν φάντασμα, είπε η Λαλώ. Θα μπορούσες να δεις μέσα από το σώμα του πέρα για πέρα. Ο χτύπος της καρδιάς του δεν ήταν δυνατότερος από ενός σπουργιτιού. Τα σουραύλια του θα μπορούσαν να κάνουν ακόμα τα κοπάδια να κουνάνε ρυθμικά τα πόδια τους και το χνούδι στο λαιμό των χωρικών να ανατριχιάζει, αλλά του έλειπε και η δύναμη και η επιθυμία για να παίζει συχνά. Ο Παν συνέχιζε να επισκέπτεται τους ανθρώπους, κατά τα λεγόμενα της Λαλώ, ίσως και να συνέχιζε να το κάνει για πάντα, αλλά στη σύγχρονη εποχή μας δεν εμφανιζόταν την ημέρα, άμεσα και αυτοπροσώπως, αλλά στα όνειρά τους -σε ερωτικούς εφιάλτες- ή σε ξαφνικές κρίσεις τρόμου, εκείνους τους παροξυσμούς που κάνουν τους ανθρώπους να τσαλαπατάνε ο ένας τον άλλον χωρίς αιτία και λόγο και που δε μπορούν ούτε να εξηγήσουν ούτε να καταλάβουν. Μη έχοντας μια άμεση σχέση με τον Πάνα, οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι, ήταν απομονωμένοι από τα κοπάδια τους και τα σπαρτά τους, ξεκομμένοι από τον φυσικό κόσμο και πάνω απ' όλα ξεκομμένοι κι από τις ίδιες τους τις φυσικές παρορμήσεις. "Μη θλίβεστε μοναχά για τον Πάνα", είπε η Λαλώ με φωνή τσακισμένη όσο και η τσαγιέρα, "αλλά και για σας τους ίδιους".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου