Denis Diderot
Για να αλλάξει μορφή το δραματικό είδος, δε θα ζητούσα παρά ένα πολύ ανοιχτό, πολύ απλωμένο θέατρο, όπου θα έδειχναν, όταν το θέμα του έργου το απαιτεί, μια μεγάλη πλατεία με τα γύρω της κτήρια, όπως το περιστύλιο ενός ανάχτορου, η είσοδος ενός ναού, χώρους διάφορους, μοιρασμένους με τέτοιο τρόπο που ο θεατής να ζει όλη τη δράση και αντίθετα να υπάρχει και ένα μέρος που να κρύβεται από τους ηθοποιούς.
Τέτοια ήταν ή θα μπορούσε να ήταν κάποτε η σκηνή για την τραγωδία του Αισχύλου "Ευμενίδες"
Θα κάνουμε ποτέ κάτι παρόμοιο στα θέατρά μας; Ποτέ δε μπορούμε να δείξουμε παρά μόνο μία δράση ενώ στη φύση υπάρχουν σχεδόν πάντα πολλές ταυτόχρονα, που η συγκλίνουσα αναπαράστασή τους θα τις ενίσχυε αμοιβαία και θα μας προκαλούσε τρομακτικά εφέ.
Τότε θα τρέμαμε να πάμε σε ένα θέαμα, κι ωστόσο δε θα μπορούσαμε να εμποδίσουμε τον εαυτό μας να πάει. Τότε αντί για τις περαστικές μικροσυγκινήσεις, αυτά τα ψυχρά χειροκροτήματα, αυτά τα σπάνια δάκρυα στα οποία αρκείται ο ποιητής, το έργο του θα ανέτρεπε τα πνεύματα, θα έφερνε στις ψυχές την ταραχή και τον τρόμο και θα βλέπαμε αυτά τα τόσο πιθανά και τα τόσο λίγο πιστευτά φαινόμενα της αρχαίας τραγωδίας να ξαναζωντανεύουν μπροστά μας.
Θα μαθαίναμε να συνδυάζουμε την παντομίμα με τον λόγο, να παρεμβάλλουμε μια σκηνή ομιλούσα και μια σκηνή βουβή ανακατωτά και να πετύχουμε αποτέλεσμα από αυτή τη συνένωση των δύο σκηνών.
Από το περιοδικό "Θέατρο", τεύχος 32, Μάρτιος - Απρίλιος 1973
Περισσότερα για τον Diderot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου