Η Θυσία

Πάντα έτσι ήταν. Ο πόλεμος ήταν πάντα αλλού. 

Αλλού ήταν η αρρώστια, αλλού η δυστυχία, αλλού ο θάνατος.

Κι εσύ βλέποντας όλα αυτά πάντα λες: 

Μα εγώ δεν είμαι απο αυτούς, είμαι απο τους άλλους!

Αλλά έχεις πέσει στην παγίδα.
Ενημερώνεσαι και αισθάνεσαι καλύτερος.
Σκέφτεσαι και αισθάνεσαι καλύτερος.
Περπατάς στο δρόμο και αισθάνεσαι καλύτερος.
Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο ηλίθιε!
Έχουμε πέσει στη λούπα.
Γυρίζει αυτή και βυθιζόμαστε όλο και πιο πολύ στο αδιέξοδο,
αλλά η κατάρα δεν είναι αυτή.
Η κατάρα είναι οτι έχουμε συνείδηση,
το ξέρουμε, αλλά το μυαλό έχει ατροφήσει.
Δίνει εντολή και η εντολή δε φτάνει.
Το σώμα συνεχίζει να γυρίζει.
Θέλει έναν πιο ισχυρό ηγέτη να το προστάζει.
Θρησκεία; Τηλεόραση; Κάτι.
Και μέσα σε όλη αυτή τη σαπίλα εσύ πρέπει να βρεις διέξοδο.
Να δημιουργήσεις. Όχι γιατί είσαι κάτι ξεχωριστό.
Απλώς γιατί επέλεξες να είσαι καλλιτέχνης.
Και αισθάνεσαι τόσο περιττός που είσαι καλλιτέχνης και τόσο χαζός
που αυτοαποκαλέισαι καλλιτέχνης που τίποτα δε μπορείς να κάνεις.
Μόνο να αναρωτηθείς:
Ποιό το ώφελος;
Τί προσπαθώ να πω;
Ποιός ο στόχος;

Θα σου πω. Δεν έχεις στόχο γι αυτό μην έχεις ψευδαισθήσεις.
Είσαι το μέσον, όχι ο οδηγός. Η φωνή, όχι τα λόγια.
Και θα είσαι πολύ χαζός για να νομίζεις οτι
εσύ επιλέγεις τα λόγια.
Τα λόγια επιλέγουν εσένα γι αυτό άκου τα.
Πάψε να τα λες και άκου τα.
Μην προσπαθείς να τα κάνεις δικά σου γιατί
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ!
Κάποιος τα γραψε πριν απο σενα ή κάποιον επέλεξαν να τα γράψει.
Και τώρα είναι πάλι εδώ και όλοι μαζί πανηγυρίζουμε τον ερχομό τους. 

Άδειασε λοιπόν το κεφάλι σου και θυσίασε το σώμα σου σε τουτη εδώ τη γιορτή. 

Γιατί δε γιορτάζεις εσύ όπως νόμιζες πάντοτε.

Εσύ απλως βρίσκεσαι εδώ.

Ε.Λ.

 

(Ζωγραφιά: Βασιλική Τζούτη)