Ο Λόφος

Κοίτα εκείνον τον λόφο εκεί έξω
ποτέ δε θα μάθουμε τί κρύβει
Θα πεθάνουμε εδώ, στην ασφάλεια της πεδιάδας
ατσαλάκωτοι πρωταγωνιστές του cinema
και θα λέμε
Ωραία η ζωή, άσχημο πράγμα ο θάνατος
και θα μιλάμε με σιγουριά, σαν κάποιοι που τα ζήσανε όλα
και δε θα έχουμε ανέβει ποτέ στο λόφο
δε θα έχουμε δει τη θέα που κρύβει.
Ωραία η ζωή, άσχημο πράγμα ο θάνατος
θα σκαρώνουμε γιορτές στα λιβάδια αυτά
θα τραγουδάμε τη χαρά
θα ευχαριστούμε το θεό, για τα γόνιμα εδάφη
θα μεθάμε για να ξεχάσουμε το λόφο
που η σκιά του, το απόγευμα αργά
μας προκαλεί μια προσωρινή ανασφάλεια
τα παιδιά μαζεύονται γρήγορα στο σπίτι
τα καφενεία κατεβάζουν τα ρολά
όλοι στέκουν αμίλητοι
και κανείς δεν έχει το θάρρος να στρέψει το βλέμμα προς τα "εκεί"
όπως βαφτίσαμε το λόφο απο ζήλεια
γιατί "εκεί" ακόμα είναι μέρα.
Κάποτε θυμάμαι, πάνε χρόνια, κάποιος έριξε την ιδέα
να τον ανατινάξουμε.
Έγιναν δωρεές, αγοράσαμε την απαραίτητη ποσότητα δυναμίτη,
όμως δειλιάσαμε.
Δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ,
μας πείσαμε πως τελικά αδιαφορούμε,
πως το μόνο που αξίζει για μας είναι η εύφορή μας πεδιάδα
τα σπαρτά που μας χαρίζουν τον καρπό
τα ζώα με το γάλα τους μεγαλώνουν τα παιδιά μας
         με το μαλλί τους προστατευόμαστε απο την κρύα
         σκιά του λόφου στο τέλος της κάθε μέρας        
Ύστερα, αφαιρέσαμε το λόφο απο τους χάρτες στα σχολεία
που πια μόνο την πεδιάδα μας έδειχναν,
ζωγραφισμένη πράσινη
Τώρα αποκαλούμε τη σκιά αυτή, νύχτα.
Λέμε παραμύθια στα παιδιά
με φαντάσματα
με τέρατα που διψάνε για αίμα.
Επινοήσαμε εχθρούς που ορέγονται τα εδάφη μας
σφραγίσαμε τα παράθυρα που κοίταζαν προς τα "εκεί"
χτίσαμε ένα μεγάλο τείχος για να προστατεύσουμε τον κόσμο μας
και ζούμε εμείς καλά
και τα παιδιά μας ακόμα καλύτερα
αφού δε θα μάθουν ποτέ
αντίθετα με μερικούς απο εμάς
που δυσκολεύονται να ξεχάσουν
και που ο φόβος του λόφου τους βάζει σκέψεις

για εκστρατείες

Καληνύχτα.

Γιάννης Κ.