Βιογραφικό
Να γεμίζεις με αναμνήσεις αυτό είναι κάτι ή τίποτα απολύτως - θα ήταν ακριβώς το ίδιο αν δε γέμιζες με τίποτα. Σ’ αυτό κερδίζουν οι ήρωες του Μπέκετ. Δεν κινούνται.
Βρίσκονται στην απόλυτη ακινησία. Από την ακινησία αυτή δεν μπορεί κανείς να τους ξεκουνήσει ακόμα κι αν βρουν το μπαστούνι τους ή το μικροσκοπικό τους μολύβι, μόνο αν πεθάνουν θα ξεκουνήσουν που 3 - 4 θα τους μεταφέρουν από το υπόγειο και το κεφάλι τους θα χτυπάει στους τοίχους της σκάλας. Ο Μαλόν. Αυτός είναι ο Μαλόν που πεθαίνει. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Το θέμα είναι ότι ο Μπέκετ με λέξεις σου καρφώνει στο μυαλό μια εικόνα. Όχι ότι σε νοιάζει να καρφώσεις οτιδήποτε στο μυαλό οποιουδήποτε αλλά αυτό ίσως και να χει ένα κάποιο ενδιαφέρον για μένα, σαν πρόκληση, κι ούτε πάλι αυτό έχει σημασία, η πρόκληση εννοώ, απλά έτσι έμαθες να ζεις. Όπως το έμαθες ξεμαθέτο. Να δημιουργείς εικόνες.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να αναλύσω τί είναι αυτό που με γοητεύει στον Μπέκετ μήπως και καταλάβω γιατί αξίζει να ανακατευτεί κανείς με την τέχνη. Δε θ' αλλάξει κάτι βέβαια- θα συνεχίσω να ζωγραφίζω γιατί αυτό είναι μια ανάγκη όπως το να αναπνέεις ή το να κάνεις τσίσα σου – απαραίτητο συστατικό της ζωής – τίποτα λιγότερο ή πιο πάνω. Είναι περίεργο – θα έλεγε κάποιος- κάτι σαν τον έρωτα- αν υπάρχει-. Αισθάνεται βέβαια κανείς τυχερός όταν βρίσκει κάποιον άλλον να εκφράζει τις σκέψεις του τόσο εύστοχα. Αυτό κάνει σε μένα ο Μπέκετ . Πώς το κάνει ; Αφαιρεί κάθε φαμφάρα, κάθε βαρύγδουπη λέξη και γράφει. Θα μπορούσε να μη χρησιμοποιεί γράμματα –να έγραφε με σχήματα. Ναι. Αυτό θα είχε ενδιαφέρον. Θα έπαιρνε κανείς ένα αιχμηρό αντικείμενο και θα το κάρφωνε στην πλάτη σου – εκεί που πονάς πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού.
Κανένα νόημα ίσως από κει και πέρα, μόνο στιγμιαίες ηδονές, εκεί που νιώθεις πως ταυτίζεσαι απόλυτα και παύεις για κλάσματα δευτερολέπτου να βρίσκεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο -για κλάσματα μόνο ζεις σε απόλυτο φως, α χρονο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου